چه خوش صید دلم کردی
بنازم چشم مستت را
که کس آهوی وحشی را
از این خوشتر نمی گیرد
خدا را رحمی ای لیلی
که مجنون سر کویت
دری دیگر نمی داند
رهی دیگر نمی گیرد
با عاشقان بیدل تا چند ناز و عشوه
بر بیدلان مسکین تا کی جفا و زاری
از عشقت ای نگارم در سوز و التهابم
گر حال من بدانی دانم که رحم آری (ادامه)
من هم به عشقت ای دل پابند و بیقرارم
خون شد دلم خدایا زین صبر و بی قراری
