اونا که تو زندگیشون قصه های خوب شنیدن
تو قمار زندگانی همجوربازی رو دیدن
اونا که تو خلوت شب شعرهای حافظو خوندن
همه راه و رفتن اما بر سردو راهی موندن
بهشون بگین که اینجا یه نفر همیشه مسته
یه نفر همیشه تنها سر اون کوچه نشسته
بهشون بگین که قصه ش مثله شاهنومه درازه
کی بوده کجا رسیده چه جوری باید بسازه
حالا قصه هاشو مستا توی میخونه ها میگن
اما اون همیشه مستو توی اونجا را نمیدن
دیگه نیست کمند دلها گیسوهای رنگ برفش
دیگه میخونه جایی نیست که بیاد رو لبها حرفش ( ادامه )
بذارین همه بدونن که به دست غم اسیره
آخرش یه شب همین جا سر این کوچه می میره
من امشب سر خوش و مست غزل خوانم
به جام می پناه اورده ام از غم گریزانم
گر از میخانه باز آیم مرا غم باز می جوید
روید ای دوستان من گوشه یه میخانه می مانم
